Welcome

Grand Canyon

 

Camping: 2e overnachting op Mather Campground

 

Reistijd:

Km:

T°:

 

Planning:

Ook deze dag gaan we invullen zoals het uitkomt. Geen plannen. Geen reservaties. We hebben gelezen over een wandeling naar het Ooh Aah Point op de South Kaibab Trail en de Rim Trail met spectaculaire uitzichten vanaf Yaki en Pima Point. Die zouden iets rustiger zijn dan andere punten. Tom wil heel graag tot helemaal beneden in de canyon afdalen, maar dat wordt helaas door iedereen afgeraden in de zomer. De zonsondergang gaan we proberen te aanschouwen vanop Lipan Point (een tip uit de Lonely Planet).

 

Verslag:

Om 5 uur opstaan, zo vroeg zijn we hier nog niet uit de veren geweest. Het is nog donker. Ellen blijft liggen. Ze heeft zich voorgenomen om in elk park 1 wandeling te maken en gisteren heeft ze de 400 meter tot aan het Desert Viewpoint afgelegd. Dat volstaat voor haar.
Om 5.40 uur staan we aan de bushalte, de blauwe bus komt er net aan. Dat is geluk hebben. We rijden tot het Visitor Center en stappen daar over op de oranje bus. We moeten even wachten voor die vertrekt naar de South Kaibab Trailhead. De zon komt op om 5.47 uur; om 6.10 uur beginnen we te wandelen. Het is heerlijk rustig. De weg ligt nog in de schaduw. We dalen af in de Grand Canyon via een zigzaggende weg. Dan volgen langere stukken zonder die scherpe haarspeldbochten. We bereiken het Ooh Aah Point. De zon staat nog laag en we dalen voort af tot Cedar Point. Als we nu terugkeren, kunnen we de hele tocht in de schaduw doen, denken we. Dan hebben we een tocht van 5,8 km heen en terug gemaakt. Niet ver, maar na het serieuze dalen volgt nu natuurlijk serieus klimwerk. Het wordt stilaan warmer. Tom wil nog verder dalen, tot Skeleton Point. Dat wordt dan 9,8 km heen en terug. Het is nu 7.10 uur en we zijn bang dat het te warm zal worden op de terugweg als we nu nog verder dalen. Tom kijkt zo teleurgesteld (zo van: nu vind ik hier eens een serieuze uitdaging en nu mag het weer niet) dat ik me laat meeslepen om toch door te gaan naar beneden. We beslissen om tot 8 uur te dalen en dan weer terug te klimmen. Tom gaat akkoord en gaat er snel vandoor. Hij heeft allicht ook de beste conditie van ons allemaal. Om 7.30 uur beseffen we dat dit geen goed idee is. We lopen nu in de volle zon (nog maar ochtendzon, maar door de weerkaatsing op de nabijgelegen rotsen toch al heet) en we zijn nog maar aan het dalen! Hoe zal het zijn als we klimmen? Hebben we dan wel genoeg water bij? Sofie kan niet meer. Ik zie het ook niet meer zitten. Tom is boos, maar we keren toch terug. Ik vervloek mezelf omdat ik heb toegegeven om verder te gaan dan we van plan waren. Het is heet in de zon en we moeten nu serieus klimmen. Dit is de lastigste tocht tot nu toe. Ik ben bang dat we de hele weg in de zon zullen lopen en zie dat helemaal niet zitten. Ik snak bij elke stap naar adem. Als klap op de vuurpijl komen we de brilsmurf van Capitol Reef opnieuw tegen, met zijn gezin. Wat een toeval! Dit park trekt ongeveer 5 miljoen bezoekers aan per jaar. Dat wil zeggen ongeveer 13 700 per dag en van die 13 700 komen wij er 4 tegen die we al eerder hebben ontmoet! Zij dalen af tot helemaal aan de Colorado River, overnachten daar en klimmen de volgende dag via een andere weg weer naar boven. Een tocht die je blijkbaar bijna een jaar op voorhand moet reserveren. Lijkt me ook wel leuk.
Tegen 8.10 uur komen we terug bij Cedar Ridge. Ik eet een appel, Geert en de kinderen wat noten. Even rust. Tom geeft toe dat het voor ons samen toch te ver zou zijn geweest tot aan Skeleton Point (voor hemzelf niet natuurlijk ;-)). We wandelen voort. Het gaat nu beter. We lopen ook niet meer in de zon, op enkele meters na. We komen nu veel meer mensen tegen, die nu pas aan de afdaling zijn begonnen. De weg stijgt gestaag. Op sommige stukken zijn er een soort trappen gemaakt met behulp van boomstammen. Ertussen ligt zand en grind, vaak met putten, waarschijnlijk veroorzaakt door de poten van de ezels die deze weg ook volgen als ze tot aan de Colorado River afdalen met bevoorrading. Soms zijn er ook gelijkmatig stijgende stukken zonder trappen. Dat heb ik liever.
Onderweg kom ik een gezin (Pools?) tegen dat ook aan het klimmen is. De mama besproeit iedereen met een soort waterverstuiver. Ik kijk blijkbaar zo verlangend dat ze mijn gezicht ook bestuift. Heerlijk.
Net als ik me luidop afvraag waar Ooh Aah Point blijft, zegt Sofie dat we daar al voorbij zijn. Ik had het  niet gemerkt. Ik herken nu ook de zigzagweg van helemaal in het begin. We zijn er bijna!
De wandeling viel uiteindelijk goed mee wat inspanning betreft. Het was een enorm voordeel om zo vroeg te vertrekken, vinden we. Rustig (die stilte!), weinig volk, schaduw. Het klimmen op zich is al inspannend genoeg daar. Ik vond het niet echt een mooie wandeling. De Grand Canyon is vooral indrukwekkend door zijn omvang, minder door kleur of variatie. Zo omvangrijk dat je geen begin of einde ziet. Het uitzicht is monotoner dan in veel andere parken. Maar wel groots. Ik vind het onmogelijk om er een boeiende foto van te maken. Maar dat geldt voor veel plekken hier. Je verliest de 3e dimensie en het geluid (of het gebrek daaraan, wat bijzonder indrukwekkend is in zo’n enorm gebied), de temperatuur, de geur,…
Tegen 9.30 uur zijn we via de shuttlebussen terug op de camping. Geert vertrekt om de helikoptervlucht van morgen te bevestigen. Dat is geen simpele opdracht want hij heeft geen bereik met zijn gsm, noch aan de camper, noch bij het check-inhokje. De ranger daar zegt hem dat er nergens bereik is in het park, dat hij in de openbare telefooncel moet bellen. Hij komt terug om muntstukken te halen, maar het is te weinig om te kunnen bellen. Dus komt hij nog eens terug om briefjes te halen die hij kan wisselen in de wisselautomaat aan de douches. En dan lukt het om de helikoptermaatschappij te bereiken. Gelukkig!
Tegen de middag trekken we weer naar het Visitor Center met de blauwe bus. We huren fietsen, een halve dag, om de Rim tot Hermits Rest af te fietsen. Twee verkeerde veronderstellingen vooraf: dat de rim vlak is en dat we tussen de bomen zullen fietsen. De rim daalt en stijgt (tot 6%!) en we fietsen vaak op een hete asfaltweg, niet tussen de bomen. Wel komen we langs hele mooie uitzichtpunten op de Grand Canyon en de Colorado. En we hoeven niet elke keer van de bus te stappen en te wachten op een volgende bus. Dit stuk kan je enkel te voet, met de fiets of met de bus verkennen. Auto’s zijn er niet toegelaten. We vinden onze keuze dan toch de leukste, ondanks de toch wel vrij zware inspanning, ook omdat we tussen 13 en 17 uur fietsten, inderdaad, op het heetst van de dag. Het water gaat er vlot door. Ik zie de Bright Angel Trail goed liggen vanop een uitzichtpunt en daag Tom uit om die ook nog te wandelen tot aan Indian Garden, een onmogelijke opdracht, want die tocht duurt uren. Die tijd hebben we niet meer. En de energie ook niet na onze lange fietstocht.
We zijn allemaal gezond moe, maar ik wil toch nog naar Yaki Point om de zonsondergang te zien. De anderen blijven liever bij de camper, dus ik vertrek alleen. Ineens zie ik een wapiti (zo’n hert met een gewei op zijn kop) grazen op amper 5 meter afstand. Ik was er bijna voorbij gelopen! Ik begin foto’s te maken en besef dan pas dat van alle kanten mensen hetzelfde doen. In de bus wijst de chauffeur ons op nog een andere wapiti, vlakbij de andere camping. De dieren zijn hier helemaal niet onder de indruk van mensen.
De zonsondergang is prachtig; ik geniet er ten volle van, maar het is wel een hele onderneming om weer ‘thuis’ te geraken. Volle bussen, bussen die niet meer zo frequent rijden. Onderweg kondigt de chauffeuse aan dat ze de lichten in de bus gaat doven en dat we naar rechts moeten kijken. Dat doen we braaf en de Ooohhh’s en Aaahh’s golven door de bus. De lucht boven de Canyon heeft prachtige kleuren door de zonet ondergegane zon. Mooi!
Als ik de camping bereik, is het al helemaal donker en er is nergens verlichting. Gelukkig heb ik de weg al enkele keren gedaan en krijg ik regelmatig wat licht van passerende auto’s. Ik ben blij dat ik ben gaan kijken, het was echt de moeite. Ik eet nog wat overgebleven pasta en we gaan op tijd slapen om onze helikoptervlucht morgen niet te missen!

 

Foto's: