Welcome

Yosemite

 

Camping: 3e overnachting op Upper Pines, maar nu site 045

 

Reistijd:

Km:

T°:

 

Planning:

Nog een volledige dag in Yosemite. Wandelen? Fietsen? Luieren? Zwemmen? Alles kan nog. We gaan het laten afhangen van hoe we ons voelen, waar we zin in hebben, hoe het weer is,... We moeten deze dag wel verhuizen naar een andere campingplaats. Bij het reserveren wilden we de derde nacht in Yosemite op de camping van Tuolumne Meadows staan, maar daar was geen plaats meer. Een extra reservatie op de Upper Pines lukte wel, maar helaas voor een andere plaats dan degene die ik had kunnen reserveren voor de vorige nachten. Even later bleek dat er weer plaatsen waren vrijgekomen op Tuolumne Meadows. Na 15 minuten komen immers de plaatsen vrij van mensen die er een optie op hadden genomen, maar uiteindelijk toch niet geboekt hebben.

 

Verslag:

Vandaag moeten we van plaats veranderen op de camping. Dat heeft te maken met het reservatiesysteem voor de campings in Yosemite. Ik wou graag 2 dagen op deze camping (Upper Pines) staan en nog 1 dag op Tuolumne Meadows, maar de plaatsen op Tuolumne Meadows waren heel snel weg. Achteraf bezien had ik beter even gewacht, want na een kwartier (de wachttijd om je reservatie definitief te bevestigen) komen meestal weer plaatsen vrij omdat veel mensen om zeker te zijn van hun boeking met verschillende mensen tegelijk plaatsen proberen vast te krijgen. Maar goed, ik wou geen risico nemen. Een derde dag op dezelfde plek lukte niet meer, dus verhuizen we vandaag naar plaats 45. De mensen die voor ons op plaats 45 staan, moeten pas om 12 uur uitchecken. We beslissen om naar Sentinel Dome te rijden.
De weg is weer prachtig. In de vallei is er hoofdzakelijk eenrichtingsverkeer en we rijden nu in de andere richting. Onderweg zien we weer net zoals bij onze aankomst in Yosemite plekken waar bosbranden hebben gewoed: zwartgeblakerde stammen, soms nog met naalden, soms volledig kaal. We rijden per ongeluk de afslag naar Sentinel Dome voorbij en moeten keren op de weg. Niet zo simpel met onze lange camper. We bezetten even heel de weg, maar het is nog vroeg en er is nog niet veel verkeer. Agressie in het verkeer zijn we hier trouwens nog niet tegengekomen.
De ranger in het Visitor Center had ons geadviseerd om te parkeren aan de Badger Pass Ski Area en van daaruit de shuttle te nemen, maar op de ruime parking is geen kat te bespeuren. Even later rijdt er een ranger voorbij die ons weet te vertellen dat er nu geen shuttle rijdt en dat we waarschijnlijk nog wel een plekje kunnen vinden aan de parking bij Sentinel Dome. Als dat niet lukt, mogen we naast de weg parkeren, zolang de wielen maar allemaal van de straat staan.
We rijden door. Aan Sentinel Dome staan er 2 bussen die het zicht op de parkeerplaatsen blokkeren. Het is een kleine parkeerplaats voor hooguit 10-15 voertuigen. We parkeren langs de weg.
We vatten de klim naar Sentinel Dome aan. Ellen beslist om in de camper te blijven. Ze heeft vandaag niet veel zin om te wandelen. Het is een minder zware tocht dan gisteren en het uitzicht bovenop de koepelvormige rots (Dome) is indrukwekkend. We kunnen 360° over Yosemite kijken. We zien de Nevada Falls waar we gisteren naartoe geklommen zijn. We zien ook de Yosemite Falls die bijna opgedroogd zijn. We staan niet alleen op de top, maar het is er erg rustig. En mooi! Mooi! Mooi! Echt een aanrader om deze wandeling te doen.
We dalen weer af. Omdat keren met de camper hier niet zo eenvoudig is en verderop nog 2 mooie uitzichtpunten liggen (Washburn en Glacier Point), rijden we door. Washburn is inderdaad prachtig. We zien van hieruit onze volledige wandeling van gisteren, met de twee watervallen, en Half Dome. Vlak voor Glacier Point is het file. Dat komt omdat de parking daar vol staat en mensen aanschuiven om toch een plekje te bemachtigen. Je moet vanaf de parking even wandelen om van het uitzicht te kunnen genieten. We doen dit niet (geen beginnen aan om een plek te vinden voor de camper en het uitzicht vanop Sentinel Dome volstond voor ons ruimschoots) en keren na wat aanschuiven terug naar beneden. We komen nauwelijks tegenliggers tegen en stellen bij Badger Pass Ski Area vast hoe dat komt. De heenweg is nu afgesloten. Iedereen moet op de parking parkeren en van daaruit de shuttle nemen. Blijkbaar is dat zo van 10 tot 16.30 uur. Wij waren er vanmorgen al om 9.40 uur en daarom was er toen niets te zien daar. Een logische maatregel, want de toevloed van wagens zou de hele weg blokkeren.
We rijden terug naar de camping en nemen plaats 45 in. In de namiddag willen we deelnemen aan de Ranger Bear Walk. We wandelen naar de naburige Lower Pines Camping (dat lijkt op het eerste zicht een minder ruime camping te zijn dan de onze – de mensen lijken dichter op elkaar te zitten) waar we verzamelen in het amfitheater (stel je daar niet te veel van voor: een hoop banken in een halve cirkel). De ranger, Carol, staat al klaar in het groene rangeruniform inclusief hoed en naamplaatje, helemaal echt. Ze is niet te groot en wat gezet. Haar omvangrijke achterste steekt redelijk achteruit. Haar figuur doet me denken aan dat van Bailey (Grey’s Anatomy). Er zitten al mensen te wachten, o.a. 2 gezinnen uit België. Om de tijd te doden tot de Bear Walk begint, vraagt Carol aan alle mensen die toekomen van waar ze komen. En telkens antwoordt ze iets als: “Oh, wonderful!” (N.v.d.r. achteraf: we merken later dat ongeveer alle Amerikanen die vraag stellen. Zoals alle Belgen over het weer praten of zo iets, denk ik.)
De Bear Walk zelf valt tegen. Dat vinden blijkbaar nog veel mensen want 1,5 uur later, bij het eindpunt, is de groep gehalveerd. De eerste 20 minuten praat Carol vol in het amfitheater. Ze blijft op nog 3 punten staan, 1 keer naast een vuilbak, waar iemand mag demonstreren hoe je afval in de Bearproof afvalcontainer werpt en volgens Carol daarvoor een applaus verdient. Wat Carol vertelt is op zich heel informatief en best wel interessant, ware het niet dat we bijna alles al weten en ze bij elk punt erg lang stilstaat. Ze herhaalt hoe we kunnen helpen om beren langer te laten leven (niet te snel rijden, voedsel opbergen, afval in de containers gooien - als beren in wagens inbreken om voedsel te pakken, verwonden ze zich en dat kan hun leven verkorten; als ze een blikje open bijten, maken ze hun gebit stuk en ook dat kan hun leven weer verkorten), toont foto’s die we allemaal al op internet hebben gezien. Ik leer alleen iets bij over de bevruchting en de levenscyclus van de beer. Kort samengevat: bij een beer wordt de eicel bevrucht ergens in de lente, maar de bevruchte eicel nestelt zich nog niet in. De beer gaat eerst heel veel eten. Als ze genoeg heeft gegeten, nestelt de eicel zich ergens in de herfst in. Als ze niet genoeg heeft kunnen eten, nestelt de bevruchte eicel zich niet in. Interessant, maar slechts een piepklein onderdeel van de ‘Walk’ van 1,5 uur over Lower Pines Campground, een klein stukje wei en de parking van Curry Village. Iedereen hoopt eigenlijk om te horen hoe je een beer kan spotten, waar ze gemakkelijker te zien zijn, hoe je hun sporen kan vinden enz. Op de parking van Curry Village heeft iedereen meer aandacht voor de herten die er rondlopen dan voor het geraamte van een berekop dat Carol doorgeeft. Een beetje jammer, want hier zat meer in, vonden we.
We wandelen terug naar de camping. Ellen, die was thuis gebleven, heeft watermeloen in stukken gesneden. Een leuke verfrissende verrassing! Geert en ik nemen de shuttlebus naar Yosemite Valley om eens te kijken wat daar nog te doen is. Niet meer dan in Curry Village blijkt. Het Visitor Center is al gesloten. Niet dat we op zoek zijn naar nog meer informatie, maar ik vind het altijd leuk om het aanbod eens te bekijken. Ik heb intussen gemerkt dat er véél meer trails zijn dan wat vermeld wordt in het Yosemitekrantje dat je bij aankomst krijgt. Ik vraag me af waar je daar uitleg over kan vinden, behalve in de boeken over Yosemite. Allicht in het Visitor Center.
We nemen de shuttlebus terug en stappen af in Curry Village. We bestellen een grote pizza (12 slices) en een kleine (4 slices). De pizzaman maakt 1 fout: de 12 stukken zijn duidelijk niet allemaal even groot, maar we lossen dat goed op, moet ik zeggen. Dat was in het verleden soms wel anders!
Geert is moe. Rijden met een camper op geen al te brede en vaak bochtige en hellende wegen vergt veel concentratie. Hij valt in slaap op ons bed. Ik babbel nog een uurtje met de kinderen (gezellige momenten, vind ik dat!) en dan gaan we allemaal slapen.

 

Foto's: