Welcome

Yosemite

Camping: 2e overnachting op Upper Pines

Reistijd:

Km:

T°:

Planning:

Vandaag de eerste volle dag in Yosemite. Wat zullen we doen? Zoveel mooie wandelingen om uit te kiezen. De Sentinel Dome beklimmen? Naar Hetch Hetchy trekken?

Verslag:

Vanochtend waren we weer redelijk vroeg wakker, ergens tussen 7 en 8. Het was muisstil op de camping. Van de grote drukte waar ik toch wel wat bang voor was geweest (meer dan 200 plaatsen op onze camping alleen al) was helemaal geen sprake. Tussen de hoge naaldbomen staan campers en tenten verspreid in lussen. Wij staan aan de buitenkant van een lus, niet ver van de weg, maar daar komt slechts af en toe een shuttlebus voorbij. Rust, rust, rust. Dat straalt deze plek uit. Terwijl er toch heel wat mensen zijn. Iets na 9 uur gaan Geert en ik naar het incheckhokje. We melden ons aan bij een heel vriendelijke ranger. De incheckformaliteiten worden snel afgehandeld. Daarna nemen we de shuttlebus naar het Visitor Center in de Valley. We informeren ons over de wandelingen die we de komende dagen willen doen. We krijgen tips waar we het best parkeren om Sentinel Dome te beklimmen (met een RV beter in Badger Pass dan op de parking voor de Sentinel Dome Trail – vanaf Badger Pass kunnen we een shuttlebus nemen) en wat we in Tuolumne Meadows kunnen doen als we overmorgen Yosemite uitrijden (Lembert Dome). De ranger vertelt ook dat we beter niet naar Tuolumne Grove gaan om sequioa’s te bekijken. De plek wordt deze zomer overspoeld door toeristen omdat Mariposa Grove, waar veel meer sequoia’s staan, gesloten is voor herstellingswerken.
We rijden terug met de shuttlebus, wassen af, ruimen op en maken ons klaar voor de tocht naar de Vernal Falls. Als we dan nog energie en zin hebben, kunnen we doorwandelen naar de Nevada Falls. De kinderen zien dat niet zo zitten. Het is bijna 11.15 uur als we eindelijk weg zijn. We hoeven geen shuttle te nemen omdat onze camping vlakbij het vertrekpunt ligt. De tocht bestaat uit 3 delen. Deel 1 tot de brug, deel 2 tot de Vernal Falls en deel 3 tot de Nevada Falls. Naarmate we verder klimmen neemt het aantal wandelaars af, maar het is de hele tocht druk. Dit is een erg populaire wandeling. Toch stoort de drukte allerminst. Iedereen heeft zijn energie nodig voor het klimmen of dalen. Er wordt weinig gepraat. En het is ook niet zó druk dat je tegen mensen opbotst of hen voor de voeten loopt. De natuur is prachtig. Overal mooie uitzichten. We volgen de bedding van een rivier en lopen grote stukken tussen de bomen. Dat houdt het aangenaam koel. We bereiken de brug, vullen onze drinkbussen bij (laatste vulpunt!) en wandelen door. Het laatste stuk tot de Vernal Falls is zwaar. Een steil stuk met treden uitgehouwen in de rotsen. Er is niet altijd schaduw. En mijn astmalongen zijn nog niet aangepast aan de hoogte. De jongens klimmen zonder problemen door. We bereiken de Falls en zetten ons om te lunchen. Het is er zó mooi... We hebben voortdurend gezelschap van eekhoorntjes die wachten tot we kruimels laten vallen. Ze komen zo dicht dat we ze zouden kunnen aanraken (beter niet doen, want volgens de waarschuwingen bijten ze soms en verspreiden ze soms ziektes). De beestjes zijn eigenlijk niet meer wild genoeg. Van ons mogen ze wat meer op afstand blijven.
En wat nu? Doorwandelen tot aan de Nevada Falls of terugkeren? Alleen Ellen wil terugkeren, maar ze is bereid om toch nog met ons mee te wandelen. Daar verdient ze een ijsje mee! Het volgende stuk begint redelijk gemakkelijk. Klimmen, maar niet meer op stenen en niet meer via treden. We wandelen door het bos op een rustig paadje. Er zijn minder klimmers. Veel mensen gaan niet verder dan de Vernal Falls. Plots zien we een groepje stilstaan met het fototoestel in aanslag. We naderen en zien dat er een berenjong zit! Zo mooi! Ik vraag me af waar de moeder zit, terwijl ik snel wat foto’s maak. Het jong draait zich om en loopt langzaam weg. Wat een geluk was dat, een beer zien! Echt heel mooi! Ik hoop dat de foto's goed gelukt zijn. We wandelen door. De weg wordt weer lastiger. Stenen, rotsen, steil, vaker in de zon. Ellen wil wachten tot we terugkeren, maar dat kan niet, want we willen terugkeren via de John Muir Trail om niet langs die lastige rotstreden te moeten dalen en weer andere vergezichten te kunnen zien. We bijten door en het is de moeite. Het is weer zó mooi op de top. Het is een rotsvlakte boven de waterval met rondom rond naaldbomen. Hier en daar zitten mensen uit te rusten rond de waterpoel stroomopwaarts van de waterval. Pieter steekt zijn voeten in het water. Aan de rand, want ook voor het water wordt gewaarschuwd. Er kunnen stromingen zijn die je verrassen en mee de waterval intrekken. (N.v.d.r. achteraf: toen we op het einde van de reis naar de luchthaven werden gebracht, vertelde de dame van Road Bear over ongevallen in Yosemite, o.a. over enkele Japanners die dit jaar blijkbaar verrast waren door het water op deze plek.) We rusten even uit en beginnen dan aan de terugtocht via de John Muir Trail. We zijn op de heenweg heel wat dalers tegengekomen. Ik vraag me af of ze gewoon rechtsomkeer maken op de top of omhoog zijn gekomen via de John Muir Trail. Dat zou ik zeker niet aanraden. Het lijkt me mooier én gemakkelijker om te stijgen via de Mist Trail en te dalen via de John Muir Trail. Het dalen gaat vlot. De jongens lopen voorop en zien een hert, maar hebben geen fototoestel bij. Nu ja, herten zien we genoeg in onze eigen tuin thuis J. Het laatste stukje vanaf de Vernal Bridge wordt het weer aanzienlijk drukker. Het is de enige weg omhoog en omlaag. Er gaan nog altijd mensen omhoog. Dat is natuurlijk ook een optie, pas laat in de namiddag vertrekken. Als je niet de hele hike doet, ben je nog voor donker terug. Wij hebben er, met alle pauzes inbegrepen (en dat waren er wel wat), een kleine 5 uur over gedaan. Het was geen gemakkelijke tocht (valt ook onder de categorie ‘strenuous’ in de Yosemite Guide, die je bij aankomst krijgt – andere categorieën zijn easy, moderate, very strenuous), maar heel mooi en niet te warm omdat we veel in de schaduw konden lopen. De nabijheid van de rivier zorgt ook voor koelte.
Bij de camper zetten we de campingstoelen uit. We openen wat zakken chips (na al dat zweten hebben we dat verdiend!). Ik schrijf wat voort aan het verslag. De jongens, Geert en Sofie kaarten. Ellen leest. Tegen 18 uur maken Geert en Pieter een vuurtje. Aan elke kampplaats staat een vuurring met rooster, een picknicktafel en een bearlocker. In die bearlocker moeten alle voedsel en alle spullen die ook maar de minste geur afgeven (tandpasta, deodorant,...) worden bewaard. Er mag niets in de auto of tent blijven. In een camper mag het wel, als je alles achter kastdeurtjes bewaart en alle ramen sluit. Overal zie je waarschuwingen voor beren. Aan het incheckhokje hing een bord met het aantal beren dat geraakt is door een voertuig (in 2015 al 53!), het aantal vernielingen door beren, de kostprijs van die vernielingen in 2015. Indrukwekkend, hoor.
Het lukt niet zo gemakkelijk om een vuur te maken. Misschien zijn er nog wat meer scoutsjaren nodig om dit goed onder de knie te krijgen. We leggen een pizza op het rooster, maar de bodem wordt zwart. De lookbroodjes lukken wel. Ik krijg tijd om mijn geschreven verslagen in de computer van Geert te zetten. Zodra we weer een internetverbinding hebben, kan ik dan proberen om ze in de reisblog te kopiëren. Tot hiertoe is dat er niet van gekomen wegens geen tijd of geen internet.

Daarna wandel ik nog met de kinderen naar Curry Village voor het beloofde ijsje. Geert blijft bij het vuur dat nog niet helemaal uit is. Ik ga eerst op zoek naar product om in het toilet in de camper te gooien om geurhinder te vermijden. De kinderen zien intussen op het terras voor de winkel een wasbeer! We lopen door naar het ijssalon - eigenlijk meer een ijstoog in een hoek van een rustiek ingerichte taverne. Intussen is het helemaal donker. Er is nog veel ambiance in het dorpje. We wandelen terug naar de camper. Gelukkig is het oriëntatievermogen van Tom goed ontwikkeld, zodat we onze weg toch terugvinden in het pikkedonker. Er is nauwelijks verlichting voorzien langs de wegen en al helemaal geen op de camping. Heel sfeervol en rustig. Zalig. We kruipen tevreden in ons bed. 

Foto's: