Welcome

June Lake - Valley of Fire

 

Camping: gepland: first-come, first-served camping in het Valley of Fire NP zelf

 

Reistijd:

Km:

T°:

 

Planning:

Deze dag wordt een lange rijdag. Via Tonopah de lange weg naar het zuiden, tot in Valley of Fire waar we hopelijk een plekje vinden op de first-come, first-served camping. Als de camping volzet is, zullen we uitwijken naar Overton of naar Mesquite.

 

Verslag:

We willen vandaag heel vroeg vertrekken, want we hebben een lange rit voor de boeg, richting Valley of Fire.  Iets na 7 uur zijn we weg. Net als we de weg opdraaien, zien we een moederhert met 2 jongen! Via de mooie CA-120 en de 6 rijden we naar de US-95. We rijden langs Mono Lake dat er betoverend uitziet in dit vroege ochtendlicht. We steken de grens tussen California en Nevada over en bereiken Tonopah. Tijdens een infodag van Tiogatours had iemand ons geadviseerd daar nog een laatste keer te tanken en te lunchen. Er is daar een McDonald’s, had ze ons gezegd. Die blijkt een jaar geleden gesloten te zijn, maar er is wel een Burger King. Met gratis Wi-Fi! Het is wat vroeg om te lunchen, maar we hebben nog niet ontbeten, dus doen we dat daar. De kinderen tanken bij nu ze eindelijk weer Wi-Fi hebben. Ik probeer de stukjes reisverslag die al in de computer zitten in de reisblog te kopiëren, maar dat lukt niet. De browser ondersteunt de toepassing niet en Geert kan op zijn werkcomputer de browser niet zomaar updaten zonder toestemming van de administrator. Ik probeer snel een nieuwe blog aan te maken, maar ook hierop kan ik geen bericht posten door browserproblemen. Dus lossen we dit voorlopig op door een stuk reisverslag te kopiëren en zo op Facebook te zetten. Geen idee of iemand zo’n lange stukken tekst op FB zal willen lezen. Anderhalf uur later zijn we weer weg, langs de lange US-95 naar het zuiden. Afgaande op de berichten op het AA-forum zou dat een lange, saaie weg zijn, maar ik vind dat best meevallen. We kunnen redelijk doorrijden en ik vind de desolate uitgestrektheid van het landschap toch wel indrukwekkend. Woestijnachtig met overal dorre lage struikjes en in de verte groen-grijs-bruine bergen. Over de velden lopen parallel met de weg kilometers lange elektriciteitspalen met bovengrondse draden. Ondanks de eentonigheid of misschien juist daardoor impressionant.
We kruisen een grote camper die een klein autootje meetrekt als een aanhangwagen.
We zien een bord met ‘Prison Area – Hitchhiking forbidden’. Even later zien we de gevangenis liggen. We wijzen de kinderen, die vooral liggen te slapen of te iPodden, erop en Sofie roept uit: “Is die nog in leven? Ik bedoel, zitten daar nú mensen in?” Alcatraz zit nog te vers in haar geheugen, denk ik.
We naderen Las Vegas en het verkeer neemt toe. Ik heb een klein stukje tot Tonopah gereden en zit ook nu achter het stuur. Plots denk ik dat we verkeerd zijn gereden. Ik neem de volgende afslag om te kunnen keren, rijd daarbij nog door een rood licht ook en geef het stuur maar snel weer door aan Geert. We blijken toch juist te zijn. De nummering van de afslagen is hier gewoon vreemd. Van 43 naar 75 gaan op een twintigtal kilometers is hier blijkbaar normaal.
We vervolgen de I-15 noordwaarts en slaan af naar Valley of Fire. De weg is in slechtere staat en dat voelen we meteen. Het uitzicht is niet zo geweldig als ik verwacht had, maar we zijn er dan ook nog niet! Na 11 mijl bereiken we het park en nog wat verder bevindt zich de West Entrance. We betalen de entrance fee, krijgen een ticketje met een stukje plakband mee dat we op een biljet van 20 dollar moeten kleven en dat geheel moeten we in de bus bij de camping stoppen. Het park is prachtig en het uitzicht vanop de camping is adembenemend. Overal grote rode rotsformaties en weidse vergezichten. We mogen ons plekje kiezen op de camping. Het is hier ongelofelijk heet, en daarom allicht is hier weinig volk. Het park zelf is ook niet zo toeristisch. Weinig mensen nemen het op in hun route. We hebben elektriciteit op deze camping en zetten even de airco aan. We eten en vertrekken dan voor een wandeling naar de Fire Wave, waarover ik enthousiaste verslagen heb gelezen. We rijden de White Domes Road af, parkeren aan parking 3 en vatten de tocht aan. Het is al minder warm, maar toch. De wandeling duurt een uur en de drinkbussen gaan vlot leeg. We maken veel foto’s en zijn heel blij dat we ondanks de hitte toch naar hier zijn gekomen. De uitgestrektheid, grootsheid, schoonheid van de natuur valt nauwelijks te beschrijven met woorden. Ook foto’s kunnen het niet vatten. Dit moet je gewoon zien. Omdat we niet goed weten wanneer het donker zal worden (ik heb ergens in mijn roadbook alleen genoteerd dat het een week later in de Grand Canyon om 19.16 uur zonsondergang is en we zitten hier ongeveer op dezelfde hoogte), durven we niet meer doorrijden, hoewel de White Domes ook prachtig schijnen te zijn. Beetje jammer. We keren terug naar de camping, installeren de leidingen opnieuw en kaarten buiten aan de picknicktafel. De zon is weg en de temperaturen zijn heel aangenaam. Er zijn hier ruime douches waar we gretig gebruik van maken. De dag was lang en we gaan slapen.

 

Foto's: