Welcome

Bryce - Capitol Reef

 

Camping: Fruita Campground (first-come, first-served) in Capitol Reef NP

 

Reistijd:

Km:

T°:

 

Planning:

Vroeg opstaan vandaag om de zonsopgang te zien vanaf het Sunsetpoint, dat even mooi schijnt te zijn als het Sunrisepoint, maar rustiger is.

Daarna de naar het schijnt prachtige weg naar Capitol Reef, de Scenic Byway 12. Daarom hebben we er ook voor gekozen om niet onmiddellijk naar Monument Valley te rijden, maar Capitol Reef erbij te nemen. Goosenecks Trail en Sunset Trail in Capitol Reef staan op het programma.

 

Verslag:

Het voordeel van het slechte weer hier in Bryce is dat we vanochtend al niet vroeg hoeven op te staan om de zonsopgang boven de hoodoos te aanschouwen. De zon zit achter een dik wolkendek verscholen. Het heeft vannacht geregend en het regent nog altijd. Een zachte druilerige regen. We hadden dat niet verwacht in het zuidwesten. We dachten dat het hier in deze tijd van het jaar altijd zonnig zou zijn met hoogstens af een toe een korte felle thunderstorm met hevige regen. We besluiten dan maar om te vertrekken zonder nog te wandelen. Om 8.30 uur zijn we weg. We rijden de andere 7 (!) Roadbearcampers voorbij die in ons zicht op de camping stonden.
Stilaan breekt een waterig zonnetje door. We draaien de UT-12 op.
We stoppen nog voor een korte wandeling, nog altijd in Bryce National Park, de Mossy Cave Trail, langs een riviertje naar een korte, maar krachtige waterval, en een grot. De wandeling duurt maar een half uurtje. De zon breekt nog sterker door en nu zien we de hoodoos in het zonlicht. Toch wel héél mooi.
We rijden verder langs de Scenic Byway 12, een route die bekend staat als een van de mooiste van Amerika. Het landschap is prachtig. Het is écht de moeite om deze weg af te rijden.
We stoppen bij Kiva Koffeehouse (open van woensdag tot maandag, van 8.30 uur tot 16.30 uur), een koffiehuis met een prachtig uitzicht. Het is gezellig ingericht, wat alternatief. We ontbijten/brunchen er met havermoutpannenkoeken voor Sofie en mij en toast met eieren voor Geert en de jongens en chocolate chip cookies voor Ellen. Sofie en Geert delen hun keuze. We drinken er warme chocomelk bij. Er is Wi-Fi! Feest voor de kinderen na enkele dagen Wi-Filoze dagen in de nationale parken. Ze tanken met een gelukzalige blik bij. Sofie doet er de uitspraak van de dag: “Papa was een goed, strak mannetje.” We nemen er onze tijd om rustig te eten, kopen er nog wat hout voor een kampvuurtje op de volgende camping en vertrekken dan weer. Ik blijf genieten van het prachtige en variërende landschap.
In het Capitol Reef National Park ligt de Fruita Campground, een first-come, first-served camping. We hebben geluk, er zijn nog heel veel plaatsen vrij. We moeten onze gegevens invullen op een enveloppe, daar het geld insteken, een strookje van de envelop scheuren en de envelop in een bus steken. Het strookje moeten we aan een paaltje aan onze campingplaats bevestigen. We mogen zelf ons plaatsje kiezen. Het is een prachtige camping, met plaatsen onder frisgroene loofbomen, tussen het gras dat besproeid wordt en dus ook groen is.
We hebben nog tijd om te gaan wandelen. Omdat het weer nog altijd een beetje wisselvallig is, raadt de ranger ons aan om de veilige Chimney Rock Trail te doen (geen risico op een flash flood daar) en eventueel de Hickman Bridge Trail. De eerste wandeling doet Ellen niet mee. Ze blijft wachten in de camper op de parking. Het is een lange, warme wandeling met behoorlijk wat klimmen, maar héél mooi. Een natuurlijk pad – wat we verkiezen boven aangelegde paden – en prachtige uitzichten over Capitol Reef. Onderweg struikelt Sofie en ze valt languit. Ze ligt erbij als een zwemmer, met haar gezicht in een struik. Gelukkig houdt ze er niets aan over op een paar mini-schaafwondjes na. Eigenlijk wel lachwekkend, hoe ze daar lag, met gespreide uitgestrekte armen en benen.
De volgende wandeling is kort en gemakkelijk volgens het Capitol Reef-krantje. De jongens hebben geen zin meer om te wandelen, Ellen gaat deze keer wel mee. Ze wil in elk park minstens één wandeling doen. De wandeling is minder gemakkelijk dan ze wordt beschreven, vind ik. Toch wel wat op en af. Er staat onderweg een, in onze ogen een typische Amerikaanse, waarschuwing dat er rotsen kunnen vallen, dat je op eigen verantwoordelijkheid door mag gaan. De natuurlijke rotsboog is mooi. Geert en ik maken wat foto’s van onze poserende dochters. Tijd om terug te gaan, via dezelfde weg op een klein lusje na.
’s Avonds beslissen we om te gaan eten in een restaurant in Torrey. Het wordt sterk aangeprezen in de Trotter. We zitten op een terras met zicht op een mooie tuin. We worden heel vriendelijk bediend. We kiezen 2 voorgerechtjes uit die we delen en die vallen in de smaak. De hoofdgerechten vinden we wat minder. Grote porties, in het begin lekker, maar na een tijd steekt de smaak van de sauzen tegen. Ondanks de terrasverwarmers krijgen we het toch koud. Toch gemakkelijk zo’n camper op de parking waar je een extra trui maar uit de kast hebt te pakken! Pieter stoot zijn glas water bijna om, maar kan het met een spectaculaire beweging redden. Een man die met zijn gezin wat verder zit, heeft het gezien en plaagt Pieter door zwembewegingen in zijn richting te maken. Even later verschijnt er een hert in de tuin en als een dame aan een andere tafel voorover buigt en tuurt om het te kunnen zien, biedt de man haar zijn bril aan. Pieter vindt hem maar een flauwe grappenmaker en doopt hem luidop brilsmurf. We krijgen de vraag of we nog een dessert willen, maar dat kan er echt niet meer bij. We vragen de rekening. Plots begint brilsmurf tegen ons te praten... in het Nederlands. Een Belgisch gezin, hoe is het mogelijk! Zij komen van Saltlake City en vertellen ons wat over de Mormonen daar.
We rijden in het donker terug naar de kampplaats. De eerste keer dat we hier in het donker rijden. Het valt mee. De gele strepen in het midden van de baan reflecteren en aan de zijkant van de weg staan witte reflectoren. Bovendien is er niet veel verkeer.
Rond 22 uur liggen we in bed.

 

Foto's: