Welcome

Los Angeles - Morro Bay

 

Camping: Morro Bay State Park, site 25

 

Reistijd:

Km:

T°:

 

Planning:

Misschien blijven we nog even aan het strand van Malibu voor we aan onze tocht langs de kust beginnen. La Purisima Mission, Solvang en Pismo Beach zijn mogelijke stopplaatsen. We verwachten dat we al vrij moe zullen zijn na bijna 3 weken rondtrekken én we houden van de zee. Twee redenen om wat meer tijd uit te trekken voor de kustroute dan de meeste mensen doen.

 

Verslag:

We slapen uit en vertrekken tegen 11 uur. Weg van deze camping met het prachtige uitzicht. Het is een echte RV-camping. Er staan een paar enorme campers, met alles erop en eraan. Een stuk groen kunstgras voor de deur gelegd, tuinmeubeltjes erop, een prieeltje of loungeset, zelfs een kat achter de voorruit. En natuurlijk de obligate BBQ. Hoe krijgen die mensen dat allemaal ter plaatse? Die enorme campers zien eruit als enorme bussen.

We hebben een korte vragenlijst over de camping ingevuld en krijgen daarvoor een autosticker van de USA.
Onderweg is de pechstrook afgezet met oranje paaltjes. Er wordt gefilmd en de pechstrook staat vol met wagens van de crew. Gisteren hadden we ook al een afgezette straat gezien omdat er werd gefilmd. We zijn duidelijk in de buurt van Hollywood!
We passeren een typisch Baywatch-hokje, maar ik ben te laat om er een foto van te maken. Die dingen bestaan dus echt. Ook de nummerplaat van Massachusetts zien we, maar ook hiervan kan ik geen foto maken.
We rijden langs een stuk middenberm vol oleanders. Mooi!
De zon breekt vandaag pas door tegen 12.30 uur.
We komen aan een tunnel. Er hangen rode lichten boven en er staat een bord: “When flashing bicycle in the tunnel”. Aan diezelfde tunnel staat ook een bord: “Share the road” en daaronder een afbeelding van een fiets. Heel gek hier, de fietsers rijden op de drukste wegen, mogen soms zelfs op autowegen. Geen fietspaden. Er wordt ook heel weinig gefietst. En de fietsen die we in San Francisco en bij de Grand Canyon gehuurd hebben, zaten heel anders dan onze fietsen thuis. Vrij recht en met een lager afgesteld zadel.
We zien ook geregeld een verkeersbord met de tekst: “Report drunk drivers. Call 911”
We stoppen even in Solvang, een stadje dat er volledig uitziet als een Deens stadje. In de Deense stijl gebouwd, met Deense bakkerijen, Deense straatnamen. We kopen er een koffiekoek en lunchen er in onze camper langs de kant van de weg. Toch wel handig om altijd je keuken met voorraadkasten en koelkast bij de hand te hebben!
Wat verder komen we langs een golfterrein dat niet meer besproeid wordt. Vreemd zicht, een bruin golfterrein.
Vandaag kamperen we weer in een State Park: het Morro Bay State Park. Een heel aangenaam ruikende camping tussen de bomen (eucalyptus?), met zicht op een golfterrein, op wat bergen in de verte en op de haven, vlakbij Morro Bay. De picknicktafel en BBQ zijn deze keer gemetseld.
We willen naar het strand en krijgen het advies om tot bij Morro Rock te rijden. Daar is een zandstrand en is er veel parkeermogelijkheid. We komen er aan in de late namiddag. De temperatuur is zalig, er zijn redelijke golven, ook de surfers zijn er al. Zwemmen in de Stille Oceaan, de Pacific! Genieten en relaxen.
’s Avonds eten we buiten. De zon gaat onder over Morro Bay, ideaal voor wat zonsondergangplaatjes in het haventje. Daarna bekijk ik de foto’s die Geert tot nu toe op zijn computer heeft overgezet. Ontgoochelend. Het bevestigt wat ik al eerder zei: het is onmogelijk voor een echte amateurfotograaf als ik om de overweldigende natuurpracht mooi in beeld te krijgen. Je ziet een prachtig landschap dat je zo magnifiek vindt dat je het wil vereeuwigen op een foto, maar je knipt eigenlijk een klein plat rechthoekje uit dat enorme landschap en al de rest gaat verloren. Tijdens andere vakanties concentreerde ik me meer op foto’s van de kinderen dan op landschap of cultuur, maar de kinderen worden ouder en staan niet meer graag op de foto. En als ze toch bereid zijn, poseren ze. Het spontane kinderlijke is er af. Al blijven het natuurlijk wel fotogenieke kinderen ;-). Ellen merkt terecht op dat we eigenlijk een stukje geheugen aan mensen zouden moeten kunnen laten zien. Aangezien dat (nog?) niet kan, zou ik iedereen gewoon aanraden om zelf eens naar daar te reizen en te gaan kijken. Wat wij tot hiertoe hebben gezien is écht de moeite!

 

Foto's: