Welcome

Zion

 

Camping: 2e overnachting op Watchman Campground

 

Reistijd:

Km:

T°:

 

Planning:

Een volledige dag Zion. Tijd voor een langere wandeling. The Narrows lijkt ons leuk voor onze avontuurlijke kinderen. Een uurtje paardrijden zou ook leuk kunnen zijn, maar helaas erg duur.

 

Verslag:

Geert en ik willen de Watchman Trail lopen. Alleen Sofie gaat mee, de andere drie slapen liever uit. Over deze wandeling heb ik weinig gelezen. Hij wordt zelden geadviseerd. Ik begrijp  niet zo goed waarom want het is een prachtige wandeling en niet te moeilijk. We leggen hem af tussen 9 en 10.30 uur en hebben bijna de hele weg schaduw. Het uitzicht over de vallei en de rotswanden verandert voortdurend. Ik experimenteer met mijn fototoestel om de kleuren beter in beeld te krijgen. De wandeling loopt over een zanderig en rotsachtig pad, ongeplaveid (!), tot bovenaan op een kam. We kijken naar beneden naar Springdale (het dorp net naast Zion waar heel veel mensen overnachten), de vallei en de rivier. We dalen langs dezelfde weg af en gaan naar de camper waar ik het reisverslag aanvul. Tijdens de warmste uren van de dag willen we niet wandelen. Iedereen eet wat, Pieter en Sofie kaarten, Ellen luistert naar muziek,... we houden ons allemaal enkele uren bezig.
Tegen 14 uur wandelen we met vijf het korte stukje naar de shuttlebus. Ellen blijft liever in de camper. Drie kwartier later zijn we op het eindpunt van de busroute: Temple of Sinawava. Daar doen we de Riverside Walk. Volgens de Hiking Guide volgt het pad de rivier op de bodem van een smalle canyon. Dat wou ik wel eens ervaren. De canyon voelt niet zo smal aan, maar als je naar boven kijkt, zie je toch steile rotswanden aan weerskanten. Er is enorm veel volk. We kruisen voortdurend mensen en steken regelmatig mensen voorbij. We houden er een stevig wandeltempo op na, terwijl veel mensen rustig wandelen of slenteren. We wandelen tot The Narrows. Omdat we geen schoenen bij hebben om door het water te waden, doen we dat stuk niet. Ook hier is het erg druk. Pieter, Sofie en ik gaan heel even tot aan de rivier.
We wandelen terug naar de bushalte. Onderweg zien we ineens een Chinees voor ons verschrikt opspringen. Zo schrikken van een hagedis, denk ik, maar het blijkt een slang te zijn. De slang ligt nu tegen een rots en houdt haar kop omhoog tussen een struikje.
We nemen de shuttlebus tot The Grotto, waar Angels Landing start, een pittige wandeling van 4 uur. Het is eigenlijk geen aangename wandeling. Het is intussen 16 uur en we wandelen hoofdzakelijk in de schaduw, een voordeel, maar het is enorm steil. Het pad is in het begin zanderig, maar gaat al snel over in rood plaveisel, een soort betonnen stroken - in België worden die soms gebruikt om fietspaden aan te leggen. We klimmen 453 meter omhoog. Het laatste stuk is een smal rotspad, zo smal en steil dat er kettingen bevestigd zijn om je aan vast te houden. Dat is niet altijd nodig en je hebt zeker ruimte genoeg om te staan, behalve op het eerste stukje, maar het idee om vlak naast een afgrond te staan is voor veel mensen akelig. De jongens zijn voorop en zijn al op het kettingstuk. Wij doen het eerste stukje, het moeilijkste, vind ik, en vinden het toch vrij gevaarlijk. We vragen ons af of het wel een goed idee is dat de jongens zijn doorgegaan. Ik ga hen achterna om met hen te kunnen afdalen. De weg blijkt best mee te vallen. Het is vooral een serieuze fysieke inspanning, omdat je regelmatig grote stappen naar boven moet zetten, want de rotsblokken zijn dikwijls vrij hoog. Ik kom de jongens tegen vlak onder de top. Ze zijn al aan het afdalen en worden zenuwachtig van mijn waarschuwingen om het voorzichtig aan te doen. Ik besluit dan maar niet mee af te dalen, maar het laatste stukje tot de top te klimmen en dan af te dalen. Het is een lastige tocht. Het uitzicht is mooi, maar niet zoveel indrukwekkender dan van aan Scout Lookout. Je moet goed opletten om naar boven te klimmen, zeker omdat er voortdurend mensen afdalen langs dezelfde smalle weg, zodat je niet echt op het uitzicht let. Het is letterlijk adembenemend deze keer, en dit keer kan ik het niet meer aan mijn nog-niet-aan-de-hoogte-aangepaste-astmalongen wijten. Het zal aan de conditie liggen. Het is boven winderig en ik hoor het in de verte rommelen. Een eind verderop is een regenboog te zien. Ik vraag me af of er een onweer nadert (20% kans op thunderstorms vandaag) en neem het zekere voor het onzekere: snel enkele foto’s maken en naar beneden. Het dalen gaat me beter af dan het stijgen; het beneemt me de adem niet. En als je goed uitkijkt waar je je voeten zet, is de afdaling goed te doen. Ik vind genoeg steun op en aan de rotsen en heb de kettingen vaak niet nodig. Die schommelen en dat geeft minder stabiliteit dan een rots vastpakken, vind ik. Ik kom beneden, bij Scout Lookout. Geert en Sofie hebben spijt dat ze niet naar boven zijn gegaan. Geert heeft wat hoofdpijn en ziet het niet zitten om de klim nog aan te vatten. Mijn kuiten voelen het te hard om de beklimming nog een tweede keer te doen met Sofie. We beslissen om helemaal af te dalen. Ook dat is eigenlijk niet zo leuk. Te steil naar onze zin en we wandelen liever op een natuurlijke dan op een aangelegde weg. De kinderen lopen naar beneden, wij volgen op ons tempo en bereiken de bushalte een kwartier later. Er komt net een bus aan. Pieter wenkt ons en we lopen het laatste vlakke stukje. De chauffeur ziet het en wacht. Het blijkt dezelfde man te zijn als gisteren. We herkennen hem omdat hij gisteren de mensen deed luisteren door “Simon says...” door zijn microfoon te zeggen, precies zoals in een van de Die Hard-films. Vandaag heeft hij een nieuwe slagzin: “Oui, vous pouvez.” Hij houdt ervan de mensen wat te entertainen.
Geert, Sofie en ik stappen af aan Canyon Junction. Vandaar wandelen we de Pa’rus Trail, een vlakke wandeling langs de rivier, op een aangelegd pad. Ik hoop zo mijn spieren wat los te werken zodat ze niet stijf worden straks. Het is er rustig. We zien twee herten met een groot gewei (is dat dan een moose?). Na de trail kunnen we de rivier blijven volgen tot aan ons plekje op de camping. De kinderen hebben al wat chips gegeten. We stretchen onze benen, douchen, koken, wassen af. De kinderen zijn nog wat bezig op hun iPod (muziek, filmpjes, spelletjes,...). Het is te merken dat we al 3 nachten na elkaar elektriciteit hadden zodat alles vlot kon worden opgeladen. De avond is alweer voorbij. Dit was een mooie dag met heel veel wandelkilometers, wel 20 in totaal, en met veel afwisseling in het soort wandeling, in een ongelofelijk prachtige omgeving. Fijn. Morgenvroeg vertrekken we naar Bryce.

 

Foto's: