Welcome

Brussel - Dublin - San Francisco

Hotel: Parc55, San Francisco

Reistijd:

Km:

T°:

Planning:

Vlucht van Brussel via Dublin naar San Francisco, met Aer Lingus.

Verslag: 

Om 6 uur loopt de wekker af. Laatste dingen inpakken, een eigenlijk min of meer hopeloze poging ondernemen om nog iets of wat orde scheppen in ons huis voor de housesitter en tegen 7 uur zijn we weg. Geert rijdt met de bagage en de kinderen in zijn auto (die kan hij in de garage van St. Jude parkeren), ik rijd mee met Tim. Het is erg druk op de luchthaven, maar het inchecken gaat vlot. De incheckdame zegt dat we onze handbagagetrolleys ook moeten inchecken. We vinden dat vreemd, maar ze legt uit dat het vliegtuig vol zit (?) en dat we anders de trolleys waarschijnlijk toch zullen moeten afgeven aan het vliegtuig. Ik haal snel wat spullen uit mijn trolley. Pieter zegt dat hij niets nodig heeft uit zijn trolley. We geven ze allebei af. Slecht plan, zal later blijken...
Op weg naar de gate komen we bekenden van school én onze vorige buren tegen. Wat een toeval. Goedele en haar gezin reizen ook naar de VS, maar naar Denver. Zij gaan Yellowstone e.d. bezoeken. De buren gaan een weekje naar Turkije.
Bij de landing in Dublin, de thuishaven van Aer Lingus, roept Sofie opgewonden: “Ik zie nog een vliegtuig van Aer Lingus!”  In Dublin doorlopen we de Amerikaanse immigratieprocedure, met vingerafdrukken en foto’s inbegrepen. De man laat op een scherm foto’s van onze ingecheckte bagage zien en vraagt of dit onze koffers zijn. We zien 7 stuks en zeggen telkens “Yes.” Hij vraagt of we 7 of 8 stuks hebben ingecheckt en we zeggen 8. We zijn verwonderd dat we er maar 7 te zien kregen, maar denken dat het een strikvraag was. We hebben lang moeten aanschuiven en lopen snel naar de gate. Het boarden is al begonnen. Eenmaal gezeten moeten we nog 40 minuten wachten op de passagiers van een aansluitende vlucht uit Parijs. En dan zijn we weg!
Een dag op een vliegtuig verschilt niet zo erg van een dag thuis. Kinderen voor een scherm en af en toe de vraag “Wanneer gaan we eten?” en “Wat gaan we eten?”. Het videosysteem werkt bij de meeste mensen niet goed. Van het grote aanbod kunnen we 1 of 2 films zien. Ik leg me dan maar toe op Tetris en ben al snel verslaafd. Eten krijgen we weinig. Merkwaardig voor zo’n lange vlucht van een dikke 10 uur. We krijgen een warme maaltijd na een paar uur vliegen en dan 7 à 8 uur niets meer (tenzij tegen woekerprijzen) tot vlak voor de landing. En dat is dan nog een hele vieze sandwich.
In San Francisco rollen onze koffers ongeveer als eerste voorbij op de band. Fijn! We halen ze er af en tellen er... 7. De trolley van Pieter is er niet bij en komt ook niet meer voorbij. We melden het bij de balie. Formulier invullen. We mogen ’s avonds al bellen of ze al meer weten. En mocht de trolley niet aankomen terwijl we in SF zijn, zullen ze hem nabrengen waar we ook zijn. We mogen elke dag bellen om te zeggen waar we zijn.
We zoeken de BART (metro in San Francisco) om naar het hotel te gaan. Met 6 én bagage (ook al zijn we nu een stukje kwijt) een taxi nemen lijkt ons niet doenbaar. We proberen wijs te geraken uit de kaartjesmachine en krijgen hulp van een supervriendelijke Amerikaanse ‘cop’, met wapenuitrusting en al. Hij legt ons uit hoe we tickets uit dit ‘high tech machine from the seventies’ halen. Ook op de BART ontmoeten we direct een jong Amerikaans koppel dat vertederd is door Sofie die zich op de bank heeft opgekruld en ligt te slapen. Ze wensen ons een fijne reis en waarschuwen ons om goed op onze spullen te letten.
Het hotel blijkt pal naast het BART-station te liggen. Gemakkelijk. We checken in en zoeven naar de 12e verdieping. De lift gaat zo snel dat we er bijna misselijk van worden. We zetten de bagage op de kamers en zoeken een adresje om te gaan eten. We kiezen voor The Cheesecake Factory. Goeie dingen over gelezen in de Trotter en op het internet. Maar wat een volk daar! We moeten een uur wachten en dat zien we niet zitten, moe als we intussen zijn. We zoeken iets anders en belanden in een selfservicerestaurant met muren vol foto’s van baseballsterren en baseballwedstrijden. De porties zijn reusachtig en de honger vergaat me bij het zien alleen al. Alleen Tom en Ellen kiezen iets, de rest eet een beetje mee. Ondertussen kunnen we genieten van een baseballwedstrijd (what else?) op televisie. We liggen op een redelijk uur in bed en vallen snel in slaap. 

Foto's: