Welcome

Moss Landing - San Francisco - Dublin

 

Vliegtuig: Aer Lingus naar Dublin, rij 17, zetels A, C, D, E, F, G

 

Reistijd:

Km:

T°:

 

Planning: 

We moeten de camper op tijd inleveren, dus we moeten helaas opnieuw vroeg opstaan. We hebben daarna ruimschoots de tijd om naar de luchthaven te gaan. Dat betekent waarschijnlijk enkele verloren uurtjes op de luchthaven, want met de bagage is het niet doenbaar om nog even SF in te trekken. 

 

Verslag:

We staan vroeg op, maken ons klaar en pakken de laatste dingen in. Onze laatste rijtocht breekt aan: de rit terug naar Road Bear. Er is veel file onderweg. Het is mistig, maar de zon breekt alweer snel door. Chris vertelde ons gisteren dat dit weer typisch is in augustus.
We tanken een laatste keer en leveren de camper in. Dat gaat allemaal vlot. Om 10.30 uur brengt Yvonne ons al naar de luchthaven. Leuk om haar in het Nederlands wat over onze reiservaringen te kunnen vertellen. Ze vertelt zelf over Road Bear, over haar werk, haar leven in de VS. Een uurtje later staan we op de luchthaven, veel te vroeg om in te checken natuurlijk. We lezen wat, de kinderen zijn bezig op hun iPod, we eten nog iets op de Food Court. Dat is gemakkelijk: iedereen kiest waar hij zin in heeft (Chinees, een pizza, een  hamburger) en we verzamelen centraal aan een tafeltje.
Iets na 14 uur staan we aan de incheckbalie. Eerder inchecken kon niet. We informeren naar de blauwe trolley waar we al die weken niets van gehoord hebben. Toen we bij aankomst gemeld hadden dat de trolley niet was aangekomen en we daarvoor een formulier hadden ingevuld, kregen we te horen dat ze ons 2x per dag zouden bellen en de trolley zouden nasturen, waarheen dan ook. Niets gehoord. Geen antwoord op berichtjes die Geert had ingesproken op de voice mail. Niets. We leggen de situatie uit. De vrouw achter de balie roept er een manager bij die ‘eens gaat kijken’. Wij checken verder in, de incheckmevrouw is begripvol en schuift alle schuld i.v.m. de gebrekkige service op de schouders van de persoon beneden aan de bagageband. Daar hebben ze al veel klachten over gekregen en die doet haar werk niet goed. Waarom Aer Lingus dan niet ingrijpt, is ons een raadsel. De manager is nog steeds niet terug, dus we blijven wachten naast de incheckbalie. Om 14.30 uur komt ze eraan gelopen. Ze spreekt Engels met een zwaar accent (Russich?). Ze is heel vriendelijk en begripvol. Ze zegt dat de mevrouw die meer weet over onze trolley nu nog bezig is met een andere vlucht, maar tegen 15 uur zal komen. Of we daar op de stoelen kunnen wachten? Meer uitleg wil of kan ze niet geven. Ze haalt een balpen tevoorschijn, scheurt een stukje papier af, kijkt op haar gsm, toont die aan Geert en vraagt hem om het telefoonnummer over te schrijven op het stukje papier. Als de vrouw er na 15 uur nog niet zou zijn, kan hij naar dat nummer bellen. Geert zegt verbouwereerd en eigenlijk ook boos: “Moet ik dan zélf bellen, met mijn Belgische gsm, naar dit Amerikaanse nummer?!” Inderdaad. Ze heeft geen tijd meer, want ze moet iets anders gaan doen. Twee minuten later zien we haar weggaan met een appel en een blikje frisdrank in haar handen. Pauze waarschijnlijk.
Tom komt zeggen dat hij denkt dat hij een probleem heeft... Zijn zakmes (cadeau gekregen in Yosemite, zijn naam staat erin gegraveerd) zit nog in zijn handbagage… We zouden het heel jammer vinden als dit cadeau geconfisceerd zou worden bij de security check, dus ik besluit om te vragen om een stuk handbagage in te checken. Ja, dat kan, maar dat kost dan $100. Ja, wadde. Ik hoop op een tegemoetkoming voor de slechte service i.v.m. de trolley. Al het personeel achter de incheckbalie (Aer Lingus heeft maar 1 vlucht per dag daar en is duidelijk een mini-maatschappij daar, met niet al te veel personeel) is intussen al lang op de hoogte van ons trolleyprobleem. Maar de mevrouw biedt niets aan. Ik vraag of er een postkantoor is op de luchthaven want het zal waarschijnlijk een stuk goedkoper zijn om het zakmes gewoon op te sturen naar huis. Zo gezegd, zo gedaan. Opsturen is inderdaad goedkoper dan een extra tas inchecken, maar kost toch nog meer dan het zakmes zelf J.
Om 15.05 uur is er nog niemand te zien die iets kan vertellen over de niet-aangekomen trolley. Geert gaat nog eens navraag doen bij de balie en ineens komt er een vrouw aangelopen. Haar Engels is ook al niet te best, maar we begrijpen dat zij gaat kijken waar de trolley is. Ze is ook zeer begripvol. Ze kijkt op een computerscherm en meldt ons dat de trolley afgeleverd is. Huh? Waar kan ze niet zeggen, dat wil ze eerst checken en ze loopt weg. Wij weer wachten. Om 15.30 uur is ze terug. Het bedrijf dat de bagage nalevert, zegt dat de trolley is afgeleverd. Ze gaan nu op een lange lijst checken waar de trolley is afgeleverd en waar hij dus nu is. Zij kan niet zeggen waar Aer Lingus de trolley naartoe heeft laten gaan met dat naleverbedrijf. Vreemd. We zullen moeten wachten om te horen waar de trolley intussen is. Maar we hebben geen tijd meer om te wachten, want we moeten nog door de paspoortcontrole en security. Ze zullen ons bellen. Geert gelooft er al lang niet meer in. Hij is boos, al veel langer dan ik. Ik begin nu ook mijn geduld te verliezen. Hoe kan het  nu dat Aer Lingus niet eens kan zeggen in welk hotel ze de trolley hebben laten afleveren? We gaan naar de gate. Paspoortcontrole en security nemen tijd in beslag, maar gaan best vlot. Ik ga nog even naar het toilet en als ik op de roltrap naar de gate sta, hoor ik mijn naam afroepen. Of ik naar de balie aan de gate kan komen, er is een boodschap voor me. Ik loop naar de balie en word te woord gestaan door een man met lippenstift op. Heel vriendelijk. Ze hebben de trolley gevonden! Hij gaat er even voor bellen. Hij neemt zijn gsm, krijgt geen gehoor en roept, met de gsm aan zijn oor, door een soort zendertje: “Kate, pick up your phone!” Ik waan me in een komedie of verborgen-camera-verhaal. Kate neemt dan toch haar telefoon op en vertelt hem dat ik de trolley persoonlijk moet komen halen, want ze kunnen die niet brengen als ik niet verzekerd heb dat het ding van mij is... Ik kijk hem ongelovig aan. Moet ik terug naar de incheckbalie en dan terug door de paspoortcontrole en security? Yes. Het is intussen 16.10 uur. Over 25 minuten beginnen ze te boarden. Ik ga naar Geert en de kinderen en roep gefrustreerd uit: “Wat een kl…maatschappij is dat!” en haast me naar de incheckbalie. Ik herken de trolley meteen. Er staat trouwens een stickertje op met mijn naam. Toch moet ik het ding nog openen om te verifiëren dat wat erin zit van ons is. Ja dus. Ik wil al teruglopen, maar de incheckmevrouw bedenkt ineens dat ze een priority-stempel op mijn boardingpass kan zetten: ik mag de korte rij i.p.v. de iets langere rij nemen. Wauw, 2 minuten bespaard! De man bij de paspoortcontrole vindt er gelukkig niets vreemds aan dat mijn boardingpass al is afgetekend (ze zetten overal cirkeltjes rond bij de controle) en kribbelt nog eens dezelfde cirkeltjes op mijn boardingpass. De security duurt een eeuwigheid: 2 mannen voor mij die hun riem uitdoen, veters losknopen, schoenen uitdoen, muntstukken uit hun zakken halen, laptop uit de laptoptas halen, vest uitdoen,… Enfin, ik kom net op tijd bij de gate aan en zucht. De kinderen informeren mij dat de mensen die naast ons op de bankjes zitten te wachten Belgen zijn, Nederlands spreken en vreemd opkeken bij mijn laatste uitspraak. Ja, dat zal wel. Geert gaat nog eens naar de man met de lippenstift om te klagen over de gebrekkige service. De man herhaalt wel 10x heel begripvol: “I understand.” en blijft intussen half op zijn computerscherm kijken. Erg klantvriendelijk, hoor, maar niet erg gemeend. Geen sorry. Geen tegemoetkoming. Geert suggereert om ons tijdens de overstap in Dublin in de businesslounge te laten zitten (we moeten daar een uur of 6 wachten op onze aansluitende vlucht) als compensatie, maar de man zegt onmiddellijk dat hij daar niet over gaat. Tuurlijk.
De vlucht zelf verloopt vlot, al kan de service bij lange na niet tippen aan die van Brussels Airlines.

 

Foto's: