Welcome

Page - Grand Canyon

 

Camping: Mather Campground in Grand Canyon NP, site 188

 

Reistijd:

Km:

T°:

 

Planning:

We hebben een tour door Lower Antelope Canyon geboekt bij Ken's Tours. Daarna kunnen we naar Horseshoe Bend gaan als we daar gisteren geen zin meer in hadden of een tochtje rond Lake Powell maken. Het is de bedoeling om in de late namiddag bij de Grand Canyon aan te komen.

 

Verslag:

Vandaag staan we weer vroeg op. We hebben een ochtendtour geboekt in de Lower Antelope Canyon bij Ken’s Tours. Ik blijk de rijtijd fout te hebben ingeschat. We geraken er niet op 20 minuten. Op de koop toe is het aanschuiven aan de ingangspoort. Ik stap uit om al door te lopen naar Ken’s Tours, maar word onmiddellijk teruggefloten door een indiaanse vrouw. “Lady, go back to your car! You are tresspassing!” Oei. Ik haast me maar terug en hoop dat ze voortdoen aan de ingang. Natuurlijk moet er nu net iemand te voet terugkomen om iets te vragen aan het loket…. Grrr… Het duurt wel erg lang. Straks missen we onze tour! De camper staat amper stil of ik sprint al naar Ken’s Tours. Net op tijd om nog in te checken! De anderen hebben hun wandelschoenen intussen aangetrokken. Geert komt al met de mijne aanlopen. We moeten nog even wachten in een lobby en dan wordt de groep van 8.20 uur in 2 kleinere groepen verdeeld. Wij zitten met 16 (of 18? Daar is achteraf discussie over binnen ons gezin) mensen bij een supergoeie gids, Josh. Hij legt ons uit hoe we onze fototoestellen, iPhones en andere smartphones moeten instellen, doet het voor ons als we dat willen, geeft uitleg over de tour, neemt onderweg je camera over als je dat wil, maakt gezinsfoto’s op bepaalde speciale plekken, wijst speciale plekken aan. De tour is prachtig. We begrijpen dat we niet overal uren kunnen blijven staan – al zouden we dat soms wel willen, zò mooi is het – omdat er groepen na ons volgen, maar we hebben toch voldoende tijd om overal foto’s te maken. Als je een semi-professionele fotograaf bent, heb je waarschijnlijk meer aan de fotografietour, want veel tijd om aan je instellingen te prutsen onderweg heb je niet. Josh wijst ons ook op de restanten van de flash flood enkele dagen geleden (toen wij in Bryce waren? Of toen we in het Monument Valley in de verte zagen onweren?). Hij laat een filmpje zien waarin hij door de Canyon loopt bij het begin van die flash flood. Hij en een collega moesten controleren of iedereen wel weg was uit de Canyon. Hij vertelt dat ze na zo’n flash flood altijd veel werk hebben om alles op te kuisen.
De Canyon is eigenlijk een diepe spleet in de grond. De zandkorrels hebben er een speciale structuur zodat ze op een speciale manier aan elkaar kleven en door wind, water en zon door de jaren heen gevormd zijn tot wanden die door het invallende zonlicht prachtig oplichten. Afhankelijk van je camera-instellingen krijg je dan foto’s die variëren van oranje tot roos tot paars tot blauw. Heel speciaal. Je hebt 2 Antelope Canyons. De Lower, die wij bezoeken, heeft een V-vorm: smal onderaan, breed bovenaan. Je daalt erin af met een ladder en klimt onderweg geleidelijk terug naar boven, o.a. via ladders. De tocht verloopt via een lus, dus je komt nooit tegenliggers tegen. Er valt de hele dag licht binnen, later op de dag zie je er ook de zogenaamde ‘sunbeams’ (die wij niet gezien hebben). De Upper, een beetje verder gelegen, heeft een A-vorm: breed onderaan, smal bovenaan. Het licht valt er vooral rond het middaguur goed binnen. Omdat het er breed is onderaan, verloopt de tour heen en terug en kruisen de mensen er elkaar. Dat maakt de tour drukker. De tocht is ook minder avontuurlijk, zonder klimmen op ladders enz., dan in de Lower. Eenmaal uit de Canyon demonstreert Josh hoe de Canyon is ontstaan. Heel duidelijk, heel educatief en heel boeiend. Geert maakt er een filmpje van dat ik zeker ga proberen te posten. De gids is een heel vriendelijke, humoristische, entertainende en professionele man. Hij verdient een ruime fooi, vinden we. Ik ben benieuwd naar mijn foto’s. Je kan er gewoon niet stoppen met fotograferen. Ik maak foto’s met mijn fototoestel, Geert met zijn iPhone, de kinderen met hun iPod. Verschillende toestellen en verschillende foto’s met heel verschillende kleuren van hetzelfde onderwerp. Dat is daar heel opvallend.
Na ons bezoek aan de Lower Antelope Canyon rijden we naar de Walmart om inkopen te doen. Dat is intussen onze favoriete supermarkt geworden. Veel keuze en veel goedkoper dan de Safeway in San Francisco.
En dan staat Horseshoe Bend op het programma. Dat is een toeristische trekpleister en we zien de auto’s al van ver staan. We parkeren ons langs de weg; de parkeerplaats lijkt vol te staan en we hebben geen zin om daar met die grote camper tussen te gaan manoeuvreren. We zijn gewaarschuwd: veel water meenemen want het is er erg warm er is weinig schaduw. Dat blijkt te kloppen. Bovendien wandel je een groot stuk in mul zand en dat is lastiger, vooral om te klimmen. We wandelen een kort stukje bergop, dan wat vlak tot aan een open hutje, een soort afdak, en dan een stuk naar beneden. Ellen slaat onderweg haar voet opnieuw om, maar stapt toch dapper door. Het is geen lange wandeling, maar door het uur (we zijn er rond het middaguur) toch heet en niet aangenaam. Er is ook heel veel volk. Maar Horseshoe Bend is ondanks dat alles toch adembenemend mooi. Het is een hoefijzervormige meander van de Coloradorivier. Je kijkt ernaar vanop een klif die 300 meter hoger ligt dan de rivier zelf. Er is geen hek voorzien, niets. Elk jaar vallen er blijkbaar mensen naar beneden, die toch iets te zot hebben gedaan op de rand. We letten goed op de kinderen en proberen vanop veilige afstand naar de prachtige kleuren van de rivier te kijken. De randen zien er gelig uit, het water zelf heeft een prachtige blauwe kleur. Vreemd. Het is moeilijk om de meander helemaal op de foto te krijgen. Ik ben vooral op mijn hoede voor de andere mensen. Er is zoveel volk en als iemand wat te wild of te impulsief of te zot doet of te veel dringt om een betere foto te verkrijgen, ben je voor je het weet zelf een slachtoffer. We blijven er niet lang en klimmen terug.
We zetten onze reis voort. We sluiten de iPod/iPhone aan op de installatie in de camper en rijden met muziek naar de Grand Canyon. Het uitzicht onderweg is minder spectaculair dan enkele dagen geleden van Capitol Reef naar Monument Valley, maar is nog altijd prachtig.
Rond 14.30 uur bereiken we de East Entrance. Het eerste viewpoint is Desert View. Er is een ruime RV-parking en na 400 m staan we aan de rand van de Grand Canyon. Indrukwekkend. We beklimmen de toren (een watch tower) en kijken uit over de Colorado, die hier een vieze bruine kleur heeft. Het is bewolkt en daardoor wat ‘mistig’ in de verte.
We stoppen ook bij het Navajo en Lipan Point. Dan rijden we door. Ik had er niet echt bij stilgestaan dat het nog meer dan 40 mijl rijden is tot aan de camping. Dit park is groot! We zien ineens een hert op de weg. Sofie: “Dat zijn er 2! Oh nee, het heeft gewoon een dik achterwerk.”
We checken in op Mather Campground, Geert en de kinderen installeren zich, ik neem direct de shuttlebus richting Visitor Center. Dat blijkt bijna een dorpsmarktplein te zijn: letterlijk een pleintje met een busterminal voor 3 verschillende buslijnen, parkings, het visitor center zelf, een café, een fietsenverhuurbedrijf. Dat laatste heb ik nodig. We willen fietsen reserveren voor morgen. Dat blijkt niet nodig te zijn, er zijn altijd genoeg fietsen op voorraad. Ik neem een folder mee, loop nog even langs het Visitor Center voor informatie voor de volgende dag en om de weersverwachtingen te checken. Dan neem ik de bus terug.
We koken buiten op het houtvuur en gaan op tijd slapen omdat we morgen héél vroeg willen opstaan om te gaan wandelen.

 

Foto's: