Welcome

Morro Bay - Big Sur

 

Camping: Pfeiffer Big Sur State Park, site 181

 

Reistijd:

Km:

T°:

 

Planning:

We vertrekken op tijd voor een vroeg bezoek aan Hearst Castle. We hebben de Grand Rooms Tour geboekt. Die wordt aanbevolen als eerste kennismaking. Daarna kunnen we nog stoppen in San Simeon (Piedras Blancas). In het park waar we overnachten, schijnen de Valley View Trail en Pfeiffer Falls Trail de moeite te zijn, al zal het wandelen ons inmiddels waarschijnlijk de strot uitkomen.

 

Verslag:

We hebben tickets voor een tour door Hearst Castle om 10 uur. Op tijd vertrekken dus. Hearst Castle is een heel groot landhuis, in de vorige eeuw gebouwd door een multimiljonair. Na zijn dood werd het huis geschonken aan de staat California en het kan nu worden bezocht. Het trekt jaarlijks ongeveer een miljoen bezoekers. Het ligt op een  heuvel binnen een uitgestrekt landgoed, met uitzicht op de oceaan.
We parkeren de camper en wandelen naar het Visitor Center. Daar moeten we een bus nemen die ons naar het hoger gelegen landhuis voert. Tijdens de rit van 5 mijl krijgen we al uitleg te horen. We zien koeien grazen op de weilanden. Het moet ongelofelijk zijn als je hier pakweg 80 jaar geleden als filmster of politicus werd uitgenodigd een weekendje door te brengen. Die lange oprijlaan, de aankomst aan het weelderig ingerichte landgoed, tennisterreinen buiten, een buitenzwembad (nu leeg omdat ze de lekken willen herstellen), een enorm binnenzwembad met mozaïektegeltjes bekleed, fleurige tuinen. De tour zelf (er zijn 4 mogelijke tours om uit te kiezen, wij hebben voor de Grand Rooms Tour gekozen) wordt begeleid door een gids. Ze vertelt boeiend. Ik vertaal voor Sofie (die nog geen Engels heeft gehad op school) en Pieter (die nog maar een jaar Engels heeft gehad). Plots sist een Aziatische Amerikaanse heel luid en overduidelijk geërgerd: “Sssttt!” Ik schrik. Dit is de eerste keer dat we geconfronteerd worden met een onvriendelijke Amerikaanse. Tot hiertoe waren de mensen altijd heel vriendelijk, heel correct, heel aangenaam. In één van de volgende ruimtes sta ik achter haar (niet geheel toevallig moet ik toegeven) en vertaal ik weer fluisterend voor Sofie wat de gids vertelt. De Amerikaanse kijkt geërgerd om. Hoe onverdraagzaam kan een mens zijn? Het vertalen lijkt geen van de andere aanwezigen te hinderen. De gids spreekt trouwens heel helder en duidelijk en luid genoeg. We negeren de vrouw. Een tijdje later zie ik een piano waarop een metalen plaatje bevestigd is met de naam van de fabrikant en Bruxelles. Ik wijs de kinderen erop. De onverdraagzame Amerikaanse passeert even later, heeft duidelijk gezien dat ik de kinderen op het plaatje wees en zegt overdreven luid met een belachelijk onecht stemmetje tegen haar partner: “Oh, it’s French!” alsof ik het plaatje aanwees omdat er een Frans woord opstaat. Pfft. De tour duurt 45 minuten. Daarna mogen we vrij rondlopen door de tuinen, naar de zwembaden gaan kijken en de bus terugnemen wanneer we willen. We proberen op een van de terrassen nog eens een foto te maken van onze 4 kinderen samen, die vandaag eens een keer allemaal bereidwillig poseren. En wie komt daar ineens het terras opwandelen? De Amerikaanse. We kijken naar haar en ze vraagt of we een vraag willen stellen aan haar. Huh? Ze heeft de indruk dat we haar een vraag willen stellen, zegt ze poeslief met een fake glimlach. “Nee,” zegt Geert, “waarom?” “Oh,” zegt zij onschuldig, “Ik weet het niet. Ik dacht dat.” “Aangezien u het niet weet en wij geen vraag willen stellen, neem ik aan dat het gesprek nu over is,” zegt Geert geërgerd. “Ok, bye bye, see you” zegt ze, terwijl ze naar ons wuift, nog steeds met een heel onechte, gespeelde brede glimlach. Wat een vreemd en onaangenaam mens. Haar partner zwijgt de hele tijd en houdt zich afzijdig.
We lopen weg en gaan naar het binnenzwembad kijken dat echt prachtig is. Zo luxueus. En groot! Dan terug met de bus, opnieuw door het uitgestrekte landgoed. Een mooie tour, maar duur voor wat het is.
We rijden voort langs de kustweg en stoppen bij de Elephant Seal Rookery, een stuk strand waar tientallen zee-olifanten liggen te zonnen. Af en toe strooien ze zand over zichzelf en maken ze geluid. Het stinkt er! Af en toe zien we er eentje die op het strand probeert te geraken. Logge beesten.
We vervolgen onze weg. Soms rijden we weg van de oceaan, soms rijden we er langs. Prachtige uitzichten. De weg kronkelt sterk en is niet altijd even breed. Geconcentreerd rijden met de camper dus, maar het gaat heel vlot. We zijn het intussen al meer gewoon dan toen we helemaal in het begin op de kustweg boven San Francisco beland waren. We passeren Julia Pfeiffer State Park, waar je volgens de informatie die ik eerder verzameld hebt, heel mooi kan wandelen. We stoppen niet. Er is trouwens op het eerste zicht erg weinig parkeerplaats. Overal staan auto’s langs de kant van de weg. Voor een grote camper lijkt er niet direct plaats te zijn. We stoppen pas op de volgende camping, midden in het Pfeiffer Big Sur State Park, tussen de bomen. Alweer een prachtig plekje, vlakbij een rivier. Er staan hier meer tenten dan campers. Voor het eerst is het goed oppassen geblazen bij het parkeren van de camper. De plek is ruim genoeg, maar er hangt een tak van een boom over en we willen niet dat die camper beschadigt. Hier gaan we toch nog eens wandelen: via het River Path wandelen we naar het gemeenschappelijke startpunt van de Valley View Trail en Pfeiffer Falls Trail. De Valley View Trail geeft op het eindpunt uitzicht op de oceaan (het is iets te bewolkt om veel te zien) en op de vallei. We wandelen terug naar het punt waar de 2 trails splitsen en wandelen ook naar de waterval, die een stukje verder in het bos naar beneden klatert. Het is geen zware wandeling. Het pad ligt er erg natuurlijk bij, zoals we het graag hebben: gewoon zand, af en toe wat stenen en boomwortels, voortdurend geleidelijk stijgend. Het is een wandeling van minder dan 2 uur. Op de terugweg lopen Sofie en Pieter nog even over de stenen en door het water van de ene kant van de rivier naar de andere.
Sofie wil vanavond de soep maken (pakjessoep hier, hoor), maar als het water kookt, gilt ze: “Het water kookt! Oh nee, ik durf het niet!” en slaat haar handen voor haar ogen. Hoewel ze thuis zonder problemen pasta kookt en semoulepap maakt.
We koken, ruimen al wat op en beginnen wat dingen in te pakken. Onze vakantie loopt immers stilaan op zijn einde. De kinderen willen liever nu wat inpakken, want morgen is er Wi-Fi op de camping!
Ik wil nog wat aan het verslag werken, maar vind het niet direct terug op de laptop. Blijkt dat Sofie het veranderd en niet bewaard heeft: “Ah ja, er stond een dubbele spatie in, dat kon ik toch niet zo laten!”. We babbelen nog wat met zijn allen en gaan dan slapen.

 

Foto's: